دین هندو ، با سه خدای مرد و دو خدای زن

هندوئیسم ؛ هندوگرایی یا آیین هندو ( هندوتا ) به انگلیسی (Hinduism ) یکی از دین های دارمایی است که بیش از شش هزار سال دیرینگی و بیشتر در هندوستان و بخش‌های وسیعی ازغرب آسیا پیرو دارد. هندو پس از مسیحیت و اسلام سومین دین بزرگ جهان است.در این بخش از مالزی وان استاپ سنتر با دین هندو بیشتر آشنا شوید.

ریشه نام هندو

هندوبرگرفته ازنام رودخانه سند است که ایرانیان قدیم به عنوان منطقه جغرافیایی سرزمین پهناور و تمدنی در اطراف رودخانه سند اطلاق می‌کردند. این تمدن را موهن جودارو و هاراپا  نیز نامیده‌اند.

اسکیلاکس که از طرف داریوش یکم  ؛ مأمور پیمودن  رود سند بود، نام هندوس را درنوشته‌های خود بکاربرده‌است ،اما بعدها دردوره اسلامی نام هندوعلاوه بر جغرافیا به مذهب مردم این منطقه نیز گفته شد.

بعدها خود هندوها نیز خود را هندو نامیدند و هندو نام رسمی این آیین یا دین شد. حدود هشتاد درصد از جمعیت کشور هندوستان  پیرو آیین هندو هستندو حدود 30 میلیون نفر دیگر از پیروان هندوئیسم نیز در دیگر کشورهای جهان زندگی می‌کنند.

اصول دین هندو عبارت است از اعتقاد واحترام به کتاب‌های باستانی و سنت‌های دینی برهمنان و پرستش خدایانی که به ظهور آن‌ها در دوره‌های کهن باور دارند.

عدم اعتقاد به بهشت وجهنم که در ادیان ابراهیمی توصیف شده‌است.اعتقاد به زایش مکرر یا وازایش ( تناسخ ) به معنی اینکه هر انسانی پس از مرگ مجدداً در شکل دیگری متولد می‌شود.

 بخش عمده هندو بر پایه فرهنگ و سنت به یادگار مانده از پیشینیان است؛ و رعایت مقررات طبقات اجتماعی در معاشرت و ازدواج، همچنین احترام به موجودات زنده، به ‌ویژه گاو، به عنوان نماد حاصلخیزی زمین، از اصول آن دین است.

آشنایی کامل با جشنواره تایپوسام در مالزی

آیین هندو

آیین هندو در قدیم دین برهمایی خوانده می شد که به برهما، خدای هندوان اشاره می کرد. هندوئیسم شکل تکامل یافته آنیمیسم است و به همین دلیل بنیانگذار آن شناخته شده نیست . این آیین گونه ای فرهنگ ، آداب و سنن اجتماعی است که با تهذیب نفس و ریاضت همراه شده و در تمدن و حیات فردی و جمعی مردم هندوستان نقش بزرگی داشته است.

آریاییان هندوستان مانند سایرمشرکان به خدای حقیقی جهان نیزمعتقد بودند و او را برهما (Brahman) به معنای قائم بالذات و ازلی و ابدی می نامیدند. به باور هندوها، یک روح واحد کیهانی به نام برهمن    وجود دارد. هر موجود زنده یک روح ذاتی ( آتمان ) و خدایی دارد که با برهمن یکی است.

از آن‌جا که موجودات زنده این را درک نمی‌کنند و فریب این تصاویر ناماندگار جهان ظاهری را می‌خورند روح‌های ذاتی افراد در تله بدن‌ها گیر افتاده و نمی‌تواند به برهمن بپیوندد. تنها زمانی که فرد این یگانگی ارواح (وحدانیت وجود) را کاملاً درک کرد، آتمان می‌تواند از چرخه زایش دوباره و قانون کارما بگریزد و به برهمن جاویدان بپیوندد.

درآئین هندو، برهمن به 2 صورت تعریف می‌شود: نیرگونا برهمن(Nirguna) و سگونا برهمن(saguna)

نیرگونا برهمن اصلی را بازگو می‌کند که برهمن را بالاتر از حس بشری و سخن و کلمه می‌داند و بیان می‌دارد که روح واحد جهانی غیرقابل توصیف است. اما سگونا برهمن سعی در شناساندن برهمن با صفات قابل لمس دارد. اصل سگونا برهمن، برهمن را به شکل خدایان مختلف قابل پرستش می‌داند.

خدایان هندوئیسم

 دین برهمایی دارای سه خدای مرد با نام‌های برهما ؛ ویشنو و شیوا  است. خدایان زن آئین هندو شامل  پارواتی ؛ دوی و لاکشمی می‌باشد.آنان در آغاز بت و بتخانه نداشتند و مراسم عبادی خویش را در فضای باز می دادند و به خدایانی مذکر که معمولا نماد اجرام آسمانی بودند، عقیده داشتند.

 در دورانهای بعد بتهای بی شمار و بتخانه هایی باشکوه و گوناگون ساختند و خدایانی مانند الهه مادر، الهه زمین ، مار کبرا و غیره را به مجموعه خدایان خود می افزودند.

خدایان تثلیث هندو (Trimurti Hindu) عبارتند از:

1 –  برهما  (Brahman)، خدای ایجاد کننده (که قبلا اشاره شد)؛

2 – شیوا (Siva) خدای فانی کننده که مجسمه چهار دست و در حال رقص او فراوان است . رقص شیوا نقش او را در ایجاد و انهدام نشان می دهد؛

3 –  ویشنو (Vishnu) خدای حفظ کننده . جلوه های دهگانه این خدا برای مردم در طول تاریخ عبارت است از: ماهی ، لاک پشت ، گراز، موجود نیمه آدم و نیمه شیر، کوتوله ، راما (Rama)ی تبر به دست ، راما، کریشنا (Krishna)، بودا (Buddha) و کلکی (Kalki).

آیین هندو فرقه های بی شماری دارد که با یکدیگر در صلح و صفا به سر می برند. پیروان هر یک از این فرقه ها برجنبه خاصی از دین تاکید می کنند و معمولا به یکی از خدایان روی می آورند. طرفداران هر یک از شیوا و ویشنو جمعیت بزرگی را تشکیل می دهند.

شیوا

شیوا پرستان عورت شیوا را نیز می پرستند و آن را لینگا (Linga) می نامند. مجسمه های لینگا و معابد آن نیز فراوان است .

از جمله 12 بتخانه بزرگ و باشکوه که به افتخار لینگا و برای پرستش آن بنا کرده بودند، معبد سومنات (Somanatba) است . ثروت هنگفت و خیال انگیز آن بتخانه که چهارده گنبد طلا داشت ، سلطان محمود غزنوی را تحریک کرد تا به سال 416 هجری قمری به سوی آن لشکر کشد و خزائن انباشته از زر و سیم و گوهرهای گرانبهای آن را که طی قرنها گرد آمده بود، تاراج کند.

هندوان حمله های سابق وی به بتخانه های دیگر را به علت خشم گرفتن بت معبد سومنات به آن معبد توجیه می کردند. سلطان محمود با سپاهی انبوه به عنوان بت شکنی به سومنات حمله کرد و پس از کشتن گروهی بی شمار از هندوان ، گرزگران خود را بر فرق مجسمه لینگا کوبید. وی برای نشان دادن فتح نمایان خود قطعه ای از آن را به مکه معظمه و بغداد و بلاد اسلامی دیگر فرستاد.

افرادی از شیواپرستان ، به نام لینگاوات (vat – Linga) یعنی حاملان لینگا، که مسلکشان در قرن دوازدهم میلادی پایه گذاری شده است ، پیوسته مجسمه ای از لینگا را که داخل کیف کوچکی است به گردن آویخته دارند. چیزهایی شگفت آوری مانند قربانی انسان و نوشیدن شراب در کاسه سر مردگان به برخی از فرقه های شیوایی نسبت داده می شود.

فرقه های شکتی (Sakti) به معنای نیرو، معتقدند قوه الهی در جنس لطیف قرار دارد. از اینجاست که در معابد شکتی زنانی جوان می رقصند. برخی از این فرقه ها رقصهای وحشیانه ، آوازهای گوش خراش و حرکات جنون آمیز را برای تکامل روحی لازم می دانند.

آشنایی با مذهب بودایسم ، بودا که بود؟